ფსიქოლოგი გირჩევთ - ისწავლეთ "არა"-ს თქმა!

"კი და არა" - ცხოვრების ნავიგაციის სისტემის ორი ერთმნიშვნელოვანი მიმართულებაა, დიქოტომიური და შესაბამისად მარტივი.

მარტივი?

კი, არ არის პრობლემა - ტენდენციურად რაღაცაზე დათანხმება, რაღაცის საკუთარ თავზე აღება, კარგ ტონად ითვლება, ასეც გვზრდიან. თან კეთილი, საყვარელი, მიამიტი,  ხანდახან კონფორმისტული, ფარხმალდაყრილი "კი", ხშირად ბევრად მარტივი სათქმელია, ვიდრე ბობოქარი, გულისცემის ამაჩქარებელი, შიშის მომგვრელი, მაგრამ გულწრფელი და ღირსეული, ჯანსაღი "არა".

არადა დაფიქრდით, რამდენჯერ გინდოდათ "არას" თქმა, მაგრამ...

ვერ გაბედეთ? 
არ იკადრეთ? 
არ/ვერ აკადრეთ? 
შეწინააღმდეგების თავი არ გქონდათ?
ჩვევას არ/ვერ უღალატეთ?

არ იცით, როგორ თქვათ "არა"?

ცხოვრებაში ისე ვმოგზაურობთ, რომ მხედველობის ფოკუსი ექსკლუზიურად გარე სამყაროზე, სხვებზე გვაქვს ცენტრირებული, პარალელურ რეჟიმში კი, ვშორდებით საკუთარ თავს, ვუცხოვდებით ჩვენს სურვილებთან, მოთხოვნილებებთან. ფსიქიკა კი, ასეთ ექსცენტრულ არსებობას, დიდხანს არ მოგვითმენს "დაუსჯელად".

მხოლოდ ნელ-ნელა შემოტმასნილი, ურჩი სიმპტომები გვაიძულებენ წვალების, შიშების, შფოთვის, დეპრესიის, ტკივილების გზით თვალი გავუსწოროთ მტვერდადებულ მეს, ფსევდოალტრუიზმის სასაფლაოზე  დამარხულ ეგოს. 
ეს კი, როგორც წესი, იმ პერიოდს ემთხვევა, ანდიდეპრესანტი რომ შემოდის საუზმის მენიუში და მალევე თვითონ ხდება საუზმე, ერთადერთი საუზმე.

არას არ თქმა, არ არის კარგი! 
ეს ტავტოლოგიური სექსტოლი ბანალური, მაგრამ ჭეშმარიტია.

"არა", არის სამყაროსგან (აუცილებელი) გამიჯვნის ყველაზე ადვილი, მაგრამ არა მარტივი მეთოდი! "არა", არის საკუთარი არსებობის ვერბალური დნმ-ი! "არა", არის მე-ს კონსტიტუციური უფლება! ბევრი, ძალიან ბევრი ფსიქოლოგიური (და არა მარტო) აშლილობა უკავშირდება არას თქმის დეფიციტს, რაც შეიძლება მარტივად პარაფრაზირდეს როგორც საკუთარი თავის ღალატი.

გამოსავალი ერთია - მარტივი, მაგრამ რთული "არა"!

დაიწყეთ "არა"-სთან დაახლოება, არას თქმა, როცა არა გეთქმევინებათ, როცა "კი", უბრალოდ საკუთარი თავის წინააღმდეგ წასვლას ნიშნავს. არ შეყოვნდეთ და არ წაბორძიკდეთ ფსევდოალტრუისტულ ეჭვებზე. ალტრუიზმი უტოპიაა, ეგოიზმი კი - რეალობა, ყველაზე რეალური, რეალობათა შორის! ჯანმრთელობა მოითხოვს ეგოიზმს. ანუ, საკუთარ თავზე ზრუნვას, მის ერთგულებას. ის, რაც ცუდი გვგონია, ეგოცენტრიზმია, ანტისოციალური საქციელი. ეგოიზმი კარგია, საჭიროა, აუცილებელია! თუნდაც სოციალურ, ფილანტროფულ ჭრილში - რაც უფრო ძლიერია, ჯანსაღია შენი მე, მით უფრო გააძლიერებ იმ ოჯახს, სამეგობროს, საზოგადოებას, სამყაროს, რომლის წევრიც და ნაწილიც ხარ.

"კი"-ს რაც შეეხება - ყველაფერი ზემოხსენებული "კი"-ზეც ვრცელდება, უბრალოდ მეტწილად სარკისებურად.

ჯანმრთელობას და სულიერ სიმშვიდეს გისურვებთ!

"თქვენი ჰაუსი - მედიცინა და ფსიქოლოგია"