ნიკოლოზ გოგუაძე გლდანის ციხეზე: ისე ვიცხოვრე 31 წლამდე კაცის ხმამაღალი ტირილის ხმა გაგონილი არ მქონდა, პირველი იქ გავიგე კაცების მასიური ტირილი. ყოველი დღე ვიღაცის კვნესით, ტირილით, კივილით იწყებოდა-მარტო იქ ყოფნა განადგურებდა

იყო ძალიან დიდი ფსიქოლოგიური ზეწოლა იყო, რომ არიქა დღეს მოგკლავთ, ხვალ მოგკლავთ. აქ პირდაპირ იამზე იყო ლაპარაკი რომ დღეს უნდა მოგკლან თუ ხვალ, მოლოდინში გამყოფებდნენ, რომ რაღაცა უნდა დაგმართოდა, - განაცხადა „ნაციონალური მოძრაობის“ რეჟიმის დაზარალებულმა ნიკოლოზ გოგუაძემ პარლამენტის დროებითი საგამოძიებო კომისიის სხდომაზე გლდანის ციხეზე საუბრისას.

ნიკოლოზ გოგუაძის თქმით, ერთ-ერთი ასაკოვანი პატიმარი საწოლის მეორე სართულიდან მხოლოდ იმიტომ გადმოაგდეს, რომ ვერ მოასწრო საკანში შესულ ოფიცრებს მომზადებული დახვედროდა, დაცემის შედეგად კი იქვე გარდაიცვალა.

„დილას გაღვიძების შემდეგ, რაც ძალიან ადრე ხდებოდა, პრაქტიკულად 6 საათამდე დაჯდომის უფლება არ ჰქონდა არცერთ პატიმარს. რომ დაენახათ პატიმარი სადმე დამჯდარი იყო, ან წამოწოლილი მაგაზე საშინლად გცემდნენ. ციხე საერთოდ სხვა ისტორიაა, იქ რაც ხდებოდა, საერთოდ ძნელი გადმოსაცემია, იმიტომ რომ მაგალითად მე ჩემი ფანჯრებიდან ვუყურებდი ე.წ ვახტას ციხის მთავარ კარებს და კვირაში რამდენჯერმე მიცვალებულის ფეხებს ვხედავდი, რომელიც სპეციალური მანქანით გაჰყავდათ ციხის ტერიტორიიდან.

ჩემი და ჩემთან კამერაში მჯდომი ხალხის თვალწინ კაცი შემოაკვდათ, ნუ შემოაკვდათ არ ჰქვია, მოკლეს ჰქვია მაგას. წინა კამერაში შევარდნენ ოფიცრები რაღაცა ხდებოდა, ერთი ასაკოვანი კაცი იყო, ვხედავდით კარებებს დიდი ღრიჭოები აქვს, ღია როცა იყო ყველაფერს ხედავდი, ჩვენს მოპირდაპირე კამერაში შევარდნენ, მეორე სართულზე იწვა ასაკოვანი კაცი, ვერ მოასწრო ფიზიკურად ჩამოსვლა, რომ დახვედროდა ოფიცრებს, წესი იყო ასეთი კარი რომ იღებოდა პატიმრები უნდა დახვედროდნენ ოფიცერს. მოკიდეს ხელი და გადმოაგდეს დაეცა ბეტონზე და ადგილზევე მოკვდა. ვითომც არაფერი.

ისე ვიცხოვრე 31 წლამდე კაცის ხმამაღალი ტირილის ხმა გაგონილი არ მქონდა, პირველი იქ გავიგე კაცების მასიური ტირილი, ყოველი დღე ვიღაცის კვნესით ტირილით, კივილით, მარტო იქ ყოფნა განადგურებდა“ - განაცხადა ნიკოლოზ გოგუაძემ.